Panaginip

Nagsimula ang lahat noong Christmas vacation. Akala ko boring ang bakasyon ko. Hindi kami nag-out of town. Wala raw kasi kaming pera, sabi ng tatay ko. Kaya inaraw-araw kong maglaro ng ps2. Nang magsawa ako, psp naman. Pero nagsawa rin ako agad. Kahit panunuod ng TV kinasawaan ko na.

Buti na lang nag-ayos kami ng bahay. Pinaglilipat yung mga gamit sa sala. Naboring din siguro sina ate kaya pati kuwarto ko pinagdiskitahan. Kutson lang kasi ang higaan ko. Kaya nilipat nila sa kuwarto ko yung dating kama ni lola puwera lang yung lumang kutson.

Ngayon ko lang naisip na doon nagsimula ang kakaibang karanasan ko sa mga multo.

Ilang beses din akong binangungot. Isang beses, ako lang mag-isa sa bundok. Tumatakbo ako dahil hinahabol ako ng isang lalaking pugot ang ulo. Sumunod naman, nag-uusap kami ng ate ko at ng nanay at tatay ko sa sala nang biglang gumuho ang kisame. Naramdaman kong nadaganan ako ng mga tipak ng bato at hindi ako makagalaw. Isa pa, nahulog daw ako sa bangin. Pagkatapos nahulog ako sa tubig. Kampay daw ako ng kampay at hindi na ako makahinga sa pagkalunod.

Karamihan sa mga ito, alam ko na nananaginip lang ako. Alam ko na binabangungot ako kaya pinipilit kong gumising. Isang beses pa, nakahiga lang ako sa kama, madilim, pero hindi ako makagalaw. Alam kong binabangungot na ako noon. Pilit ko talagang ginalaw ang katawan ko. Hanggang sa tuluyan na akong magising.

Saka ko lang naalala na nagsimula ang lahat ng mga bangungot ko nang ilipat sa kuwarto ko ang dating kama ni lola.

Wala namang kakaiba sa kama ni lola bukod sa isa itong lumang papag na gawa sa kahoy. Ang alam ko, namana pa ito ni lola sa mga magulang niya. Isa ito sa mga alaala sa amin ni lola buhat noong mawala siya.

Inatake ng Alzheimer’s disease si lola. Isang araw, hindi namalayan sa amin na nakalabas siya ng bahay. Ganoon siya. Biglang tumatakas. Naglalagalag. Binibisita yata yung mga dating napuntahan na niya. Pero nakakaligtaan na niya ang daan pabalik. Minsan sinasabi na lang sa amin ng mga kapitbahay kung nasaan si lola. Minsan nakita siyang nakatayo lang sa tapat ng pilahan ng traysikel. Nakatingin lang siya sa mga dumaraang sasakyan. Tulala.

Isang mainit na araw ng Abril, lumabas ng bahay si lola at iniwang nakabukas ang pinto. Hindi na siya nakabalik. Hanggang dumating ang Christmas vacation namin hinahanap pa rin namin si lola. Ilang presinto na ang sinadya namin. Nakarating na nga kami sa mga probinsiya. Bakasakaling napadpad sa mga lugar na iyon si lola. Baka binabalikan niya ang mga lugar na napuntahan na niya.

Kaya hindi ko alam kung bakit pumayag silang ilipat sa kuwarto ko ang kama ni lola dahil hindi naman talaga siyang nawala. Nawawala siya. Isang araw, matatagpuan din namin siya. Sana.

Isang madaling-araw, napanaginipan ko si lola. Nakaupo siya sa kama. Hindi siya nakatingin sa akin. Nakayuko siya. Malungkot ang mukha. Katabi niya ang ate ko. Sa panaginip ko, isa siyang matigas na bangkay. Nangingitim na ang balat niya. Nakasandal siya sa ate ko na walang imik. Hindi ko alam kung alam ng ate ko sa panaginip ko na patay na ang katabi niya.

Sa panaginip ko, tinawag ko ang pangalan ni lola. Lumapit ako sa kanya at hinawakan ko siya sa magkabilang balikat. Nang biglang matumba ang bangkay ni lola mula sa pagkakaupo. Magkahalong lungkot at hilakbot ang naramdaman ko noon. Lungkot dahil nami-miss ko na ang lolang binibiro ko noon. Hilakbot dahil isang bangkay na ang kaharap ko. Patay na ang lola ko sa panaginip ko.

Nang bigla akong hawakan sa braso ni lola. Dinakma ako ng takot. Madali kong inalis ang malamig na kamay ni lola sa pagkakakapit sa braso ko. Alam ko noon na binabangungot ako at kailangan ko nang gumising.

Pinilit kong sumigaw pero walang boses na lumalabas sa bibig ko. Pinilit kong gumalaw pero parang nakatali ang katawan ko.

Hindi ko alam kung paano pero bigla na lang akong nagising. Siguro dahil na rin sa pagpipilit kong gumising. Salamat naman at nakaligtas ako sa malagim na bangungot.

Pero hindi doon nagtapos ang mga pangyayari.

Minsan ginabi ako nang uwi. Dahil pagod ako sa biyahe at sa maghapong ginawa ko sa school, hindi na ako kumain. Dumiretso na ako ng akyat sa kuwarto ko sa 2^nd floor. Madilim sa kuwarto ko. Sa tabi lang ng pinto ang sindihan ng ilaw kaya inisip ko na pagbukas ko ng pinto, kakapain ko agad ang switch.

Pero pagbukas ko ng pinto, may naaninagan akong tao na nakaupo sa gilid ng kama ko. Alam kong tao iyon kahit madilim. Kilala ko ang may ari ng anino na iyon. Hindi ako puwedeng magkamali. Ang nakaupo sa gilid ng kama ko ay ang nawawala kong lola. Binuksan ko agad ang ilaw. Walang tao sa kama. Walang tao sa kuwarto ko. Ang totoo, ako lang ang tao sa 2^nd floor. Lahat sila nasa sala sa ibaba. Doon lang ako kinilabutan.

Hindi namin alam kung patay na o buhay pa rin ang lola ko. Hanggang ngayon patuloy pa rin kami sa paghahanap. Kaming buong pamilya. Hindi ko alam kung guniguni ko lang yung nakita kong multo ni lola sa kuwarto ko. Kung siya man yun, baka nagparamdam siya sa akin para sabihin sa amin na nasa mabuting kamay na siya.

Airplane Story

Recently, there was a text message that was passed around about the ghost experience of a flight attendant working for a local airline company.

The person involved in the said incident happened to be a friend of my neighbor who also worked as a flight attendant for a different airline. From what I understood, they were classmates in college. My friend is now working in a hotel in Dubai.

According to my friend, this was the story.

It was one of those usual quiet nights at the airport. The flight attendant, whose name is George, began checking the cabin before take-off.

There were four cabin crews in that airplane. Just like the other nights, they performed a pre-flight safety demonstration. They were supposed to monitor the passengers as they instruct them on the use of seatbelts, oxygen masks, the location of emergency exits and emergency floor lighting, precautions to take before take-off and landing. The whole job.

George was assigned to narrate over the public address system while her colleagues, standing up in the aisles, perform the live briefing.

While speaking, George thought she saw someone coming out from the lavatory at the other end of the cabin. It was the shadow of a woman which moved, frantically, towards one of the seats at the back. She never bothered to ask her colleagues about this because she was in the middle of something important.

Flight attendants usually conduct cabin checks every 20-30 minutes, especially during night flights eventhough the whole trip will only take an hour.

While checking on the passengers, a woman approached George and told her, “Please remind my husband to take his heart pills. He’s in business class seat 8C.”

George assured the woman that she would. After take-off, she went towards the man in seat 8C.

“Sir, remember to take your heart pills.”

The man was shocked at this. “How did you know I have a heart condition?” he asked her.

“Your wife told me to remind you,” George said.

The man suddenly bursted into tears.

“Is there something wrong, sir?” George asked curiously.

“My wife’s dead,” the man said, shaking. “Her body is in this plane and I’m taking her home to bury her.”

Kandila

Isang pangyayari sa buhay ko ang hindi ko makakalimutan. Nangyari ito noong nagbakasyon sa amin ang pinsan kong si Ben last sembreak.

Third year highschool si Ben. Matangkad, payat, at maitim. Maliit lang ang bahay namin kaya sa tabi ko siya matutulog.

Noong unang araw na dumating siya, walang siyang imik na nakaupo sa sala. Sinusundan niya kami ng tingin, isa-isa. Kahit noong pormal na kaming ipakilala sa isa’t isa (sa probinsiya kasi siya lumaki), parang hindi pa rin nagbago.

Kinagabihan, nakakuwentuhan ko si Ben. Yakap ko ang gitara ko at tinitipa ang mga kanta sa songhits nang mapansin ko siyang nakatitig sa ginagawa ko.

“Marunong ka maggitara?” tanong ko sa kanya.

Tumango lang siya.

Inabot ko sa kanya ang gitara. Hindi na niya kailangan ng songhits. Kabisado niya ang mga kanta. Kaya nag-jamming kaming dalawa.

Nang mapagod siya, isinoli na niya sa akin ang gitara. Tumayo siya at pumunta sa tapat ng bintana sa kuwarto ko. Buti naman malakas ang hangin noon. Masyado kasing maalinsangan.

“Ano tinitingnan mo diyan?” usisa ko sa kanya.

“Wala naman,” sabi niya. Pero hindi pa rin maalis ang pagkakatitig niya sa labas.

Tumayo rin ako para lumapit sa bintana. Nakatingin pala si Ben sa kabilang bahay.

“May babae,” sabi niya.

“Babae?”

“Babae… May hawak na kandila.”

Ipinakita pa ni Ben kung paano ang hawak ng sinasabi niyang babae sa kandila.

“Guniguni mo lang ‘yan!” biro ko sa kanya pero hindi ko alam kung bakit kinilabutan ako nang sabihin niya iyon. Nang tumingin kasi ako sa kabilang bahay, patay ang ilaw sa kanila. Sigurado ko kasi nakabukas kasi ang bintana. Paano makikita ni Ben ang tao sa kabila kung patay ang ilaw?

“May nakikita ka talaga?”

Tumango siya ulit.

“Naglalakad ‘yung babae, me hawak na kandila,” sabi niya. “Parang may hinahanap.”

“Ano itsura?”

“Maliit. Maigsi lang ang buhok. Bilog ang mukha. Medyo malabo ang mukha niya. Madilim kasi.

“Naglalakad lang siya.”

Sinubukan kong itutok ang mga mata ko sa bintana ng kabilang bahay. Baka may makita rin ako. Baka may lumitaw sa dilim. Pero wala.

“Nawala siya,” sabi ni Ben.

“May third eye ka?”

Hindi ako sinagot ni Ben.

“Ayan na ulit!” sabi niya. “Naglalakad na naman siya.”

Nang biglang nag-brownout. Nagsigawan ang mga kapitbahay namin. Mag-aalas nuwebe na kasi ng gabi.

“Teka,” sabi ko kay Ben na hindi ko alam kung paano, “bababa lang ako saglit. Kukuha lang ako ng kandila.”

Kinuha ko ang flashlight sa cabinet ko. Binuksan ko. Nagulat ako nang itutok ko kay Ben ang flashlight. Kumislap ang mga mata niya na nakatitig sa akin.

“’Wag ka namang manggugulat!” tawa ko sa kanya.

Nang makabalik ako dala ang kandila, ako na ang nagkuwento kay Ben. This year lang, nagkasunog dito sa me lugar namin. Actually, nasunog ang bahay sa tapat. Brownout din noon. Naiwan ng kapitbahay naming babae ang kandila na nakapatong sa lamesa. May dalawang anak ang babae.

Nakatulog ang babae at ang mga anak niya na may sindi pa rin ang kandila. Hinangin. Natumba. Nagliyab ang sahig at kumalat ang apoy sa buong bahay nila.

Buti hindi nakaabot sa amin ang sunog. Pero madaling natupok ng apoy ang bahay sa kabila dahil yari sa kahoy ang bahay.

Namatay ang babae at ang dalawang anak niya.

Ang ipinagtataka ko, nasaan ang multo ng dalawang bata. Bakit hindi sila nakita ni Ben?

Hindi niya raw alam.

“Nandiyan pa ba?” tanong ko sa kanya.

Tiningnan namin ang bintana. Pinailawan ko pa ng flashlight.

Wala namang tao. Ang alam ko nagbakasyon sa probinsiya ang mga tumira roon matapos ang sunog.

Pinadaan ko ang flashlight sa kaliwa papunta sa kanan. Pabalik. “Nakita mo?” tanong ko kay Ben. Baka nagtatago lang sa mga sulok ang multo ng mga bata.

“Wala…”

Wala. Wala na rin ang babaeng may hawak na kandila.

Pinatay ko ang flashlight.

Napahawak sa braso ko si Ben.

“Itutok mo ulit,” sabi niya.

Binuksan ko ulit ang flashlight.

“Sa kaliwa,” sabi niya.

Itinutok ko sa kaliwa ang ilaw.

“Patayin mo,” sabi niya.

Pinindot ko ang switch.

“Nakita mo?” usisa ko ulit sa kanya.

“Oo.”

“’Yung babae?”

“Hindi. ‘Yung mga bata,” sabi niya.

Isa sa mga bata ang nakita niya. Tumakbo sa ilalim ng lamesa. Nagtago. Kalahati lang ng mukha ang nakita niya. Nakatingin sa amin ‘yung bata. O akala niya nakatingin sa aming dalawa.

Nasaan kaya ‘yung isa pa?

Pagkatapos nagkailaw na. Nagpalakpakan ang mga kapitbahay. Pero siyempre pa, wala pa ring ilaw sa bahay sa tapat.

Wala na ang babaeng may hawak na kandila. Wala na rin ang batang nagtatago sa ilalim ng mesa. Hindi na sila nakita ni Ben nang sumunod na gabi.

Ang tingin ko, hinahanap ng nanay ang mga anak niya. Kaya siya may hawak na kandila. Tulad noong nasawi sila sa sunog. Akala niya buhay pa siya. Akala niya brownout pa rin. Pero ang mga anak naman niya siguro nakulong sa ibang oras, sa ibang dimensyon. Kaya sa oras na mawawala ang multo ng nanay, doon naman lilitaw ang multo ng mga anak niya. Hinahanap nila ang isa’t isa. Habambuhay. O hanggang sa kabilang buhay.

Ang Lalaki sa Kanto

Tahimik ang lugar na nilipatan namin sa Maynila. Kakaiba nga, dahil para itong isang hiwalay na lugar dahil napaliligiran ito ng mga barangay na pinuputakti ng mga tambay na tsismosa at lasinggero. Ng mga nagtitinda ng itlog na orange at barbeque. Mga barangay na pinuputakti ng mga magkakalabang gang kaya madalas din ang mga riot.

Pagliko mo sa barangay namin tahimik na. Nakasara ang mga bintana at pinto ng bawat bahay. Binubukod din ng mga kapitbahay namin ang kanilang sariling pamilya. Mga me kayang pamilya kasi halos lahat ng mga nakatira sa amin na kung pwede lang e tatayuan ng mataas na bakuran ang harap ng bahay nila.

Nilalakad ko lang papunta sa amin para makatipid. Para na rin makabili ng itlog na orange sa labas na mimiryendahin ko bago ako matulog.

Isang gabi, naglalakad ako pauwi galing sa school. May nakita akong isang lalaki sa may kanto malapit sa amin. Medyo madilim noon sa kanto. Nasira yata yung ilaw sa poste noong gabing iyon.

Nakatayo lang ang lalaki sa tabi ng poste. Parang naghihintay ng traysikel. Medyo inaantok na rin ako noon dahil sa sobrang pagod ko sa school kaya hindi ko na rin makontrol ang ginagawa ko. Pero napansin ko na tinititigan niya ako kaya inaninag ko siya sa dilim.

Nang papalapit na ako, nasigurado ko, oo nga, tinititigan nga ako ng lalaki. Sinubukan kong kilalanin ang mukha niya. Baka kapitbahay na kilala ako sa mukha o kung sino. Bigla ba namang may traysikel na lumitaw mula sa likod ko. Bumusina ng malakas kaya nagulat ako. Muntik na akong mabangga. Siguro naglalakad na ako sa gitna ng kalsada noon. Hindi ko namalayan dahil sa sobrang antok.

Paglingon ko sa poste, wala na roon ang lalaki. Bigla akong kinilabutan. Nakakita yata ako ng multo. Hindi ko naman napansin kung nakatapak nga ang mga paa niya sa lupa dahil sa dilim.

Pag-uwi ko sa bahay, ikinuwento ko ito agad sa ate ko. Laking gulat ko nang malaman kong hindi lang pala ako ang naka-engkuwentro sa multo ng lalaki. Marami na pala sa mga kapitbahay namin ang nakakita sa kanya.

Tugmang-tugma ang sinabi ng ate ko sa itsura ng lalaking nakita ng mga kapitbahay namin.

“Mga 20 years old. Medyo payat. May kaitiman ang balat. Nakabihis ng puting polo, parang uniporme. May nakasukbit na bag sa likod.”

Hindi ko maalala na may dala siyang bag pero sigurado ko na nakaputi siyang polo. Nakasuot ng pantalong itim. Oo, uniporme nga ng estudyante. Kaya akala ko kapitbahay namin na nakikita ako sa may labasan. Baka balak akong batiin kaya nakatingin sa akin noon kahit sa dilim.

Sabi ng mga nakakita, nakatayo ang multo ng lalaki sa tabi ng poste. Naghihintay. Lahat ng mga multo ay naghihintay. Kaya hindi sila makapunta sa liwanag.

Naghihintay ang lalaki sa tabi ng poste. Hinihintay niya ang girlfriend niya na nakatira sa kabilang barangay. Hindi sila legal. Anak ng sundalo ang babae. Doon sa tabi ng poste sila nagtatagpo.

Isang gabi, pinagtripan ng ilang miyembro ng gang ang lalaki. Pinagsasaksak. Doon mismo sa tabi ng poste. Doon siya iniwan. Doon siya namatay. Walang nakasaksi sa krimen. Walang makapagturo sa mga suspect.

Sabi naman ng iba, nadiskubre ng tatay ng girlfriend niya ang pinaggagawa nila, ang relasyon nila, kaya pinapatay siya.

Noong gabing naghintay siya roon, hindi dumating ang babae.

Kaya hanggang ngayon patuloy siya sa paghihintay sa girlfriend niya. Sa kanto sa lugar namin. Sa tabi ng poste na pundido na ang ilaw. Hindi matahimik ang kaluluwa niya. Umaasa pa rin, kahit sa kabilang buhay, na babalikan siya ng babaeng mahal niya.