Asylum

Nakarinig na ako dati ng mga kuwento na may mga school na dating sementeryo. Mga kuwento na pinamumugaran ang mga ito ng mga ligaw na kaluluwa dahil tinambakan lang ang lugar ng semento kaya nasa ilalim pa ng lupa ang mga bangkay ng mga dating nakalibing na hindi kinuha ng kamag-anak nila.

Nakarinig na rin ako ng mga kuwento na may mga school na dating ospital. Mga kuwento na may mga nagpaparamdam sa dating morge na ginawang science lab. Mga kuwento ng mga kaluluwang naglalagalag pa rin sa mga kuwarto dahil hindi pa nila alam na namatay sila sa oras ng doktor.

Ang ikukuwento ko ay tungkol sa school namin sa Batangas. Isa iyong technical school. Maliit lang ang building, dalawang palapag lang, at kaunti lang ang populasyon ng mga estudyante.

Bagong gawa ang harapang bahagi ng school kaya aakalain ng mga hindi tagarito na ito ay isang bagong gawang building. Ito ang hall kung saan mapupuntahan ang office ng principal, faculty room, at registrar.

Pero kapag pinasok mo na ang school, makikita mo ang mga senyales na isa itong matandang gusali. May mga lumang kuwarto pa na magkokonekta sa history ng building. Ayon sa mga sabi-sabi, dating ospital ang aming school. Pero hindi basta ospital lang. Dati itong ospital ng mga baliw.

May mga kuwentong kumakalat tungkol sa mga nagpaparamdam na kaluluwa sa school namin. Maski mga teachers may mga kuwentong multo. Minsan napag-usapan namin ito sa klase ng Humanities prof namin na halos kaedad lang namin. Bb. Rhoda ang tawag namin sa kanya.

Isang gabi, naglalakad daw si Bb. Rhoda sa corridor papunta sa faculty room. Normal na may mangilan-ngilang mga estudyante pang nakatambay malapit sa faculty room dahil may mga klase pa sa gabi. Ang totoo, ang technical school ay para sa mga estudyanteng may trabaho sa umaga para mabigyan sila ng pagkakataong dumalo sa klase sa gabi.

Nakaramdam daw ng kakaibang lamig si Bb. Rhoda habang naglalakad. Tumayo ang mga balahibo niya sa braso. Saka lang niya napansin na walang tao sa corridor. Nagtataka siyang nagpatuloy sa paglalakad.

Ang faculty room ay sa dulo ng building, malapit sa hagdan papunta sa mga classroom sa second floor. Walang ilaw nang mga panahong iyon sa hagdan. Medyo ginapang na ng takot si Bb. Rhoda pero nagpatuloy lang siya sa paglalakad. Dire-diretso siya sa pintuan ng faculty room nang walang lingun-lingon.

Paghawak niya ng doorknob, may nakita siyang aninong gumalaw malapit sa hagdan. Sinubukan niyang hindi iyon pansinin. Sabi niya, baka ‘yung janitor lang ‘yun na natapos nang maglinis ng mga classroom.

Pagbukas niya ng pinto, sinalubong siya ng init ng faculty room. May nagpatay sa aircon. Wala kasing professor sa loob. Kinapa niya ang ilaw sa gilid ng pintuan at binuksan. Pumasok siya at dumiretso sa dulo ng kuwarto, sa tapat ng mga nakasarang bintana, para buksan ang aircon.

Sinisilip ni Bb. Rhoda ang mga nakasarang bintana habang naglalakad para alisin ang takot. Naghahanda rin kasi siya baka may sumilip sa kabila ng mga bintana o may dumaang tao. Naghihintay siya na baka may magpakitang multo. Kung sakali, sabi niya sa amin, handa siyang tumakbo.

Bago pa niya mabuksan ang aircon, may malamig na hanging dumampi sa mga braso niya. kanina pa siya nilalamig sa kaba.

Tahimik siyang umupo sa tapat ng mesa at nagbuklat ng mga test papers na ire-record. Nang biglang may kumatok sa pinto.

Pagbukas ng pinto, tumambad sa kanya ang janitor, isang matandang bantay ng school.

“Ginulat n’yo naman ako, manong,” sabi ni ma’am.

“Pasensiya na po,” paumanhin ng janitor.

“Siya nga pala,” sabi ni ma’am, “kayo po ba ‘yung bumaba kanina sa hagdan?”

Nagtaka ang janitor. “Ay, hindi po ma’am. Galing po ako sa labas. May pinabili po kasi si dean sa akin.”

Hindi na lang pinansin ni Bb. Rhoda ang pangyayari.


Marami pang mga katatakutang nararamdaman sa school. Isang grupo raw ng magkakaklase ang nagpaiwan sa school isang gabi para mag-meeting. Nag-stay daw sila sa classroom. Habang tahimik na nagmi-meeting ang magkakagrupo, bigla na lang silang may narinig na humalakhak. Boses daw ng isang lalaki ang narinig nila at galing ito mismo sa loob ng classroom. Pero hindi ito galing sa isa man sa kanila.


Ako naman, nakasanayan ko nang pumasok ng maaga. Halos kasabay kong dumating ang guwardiya ng school. Umupo ako sa bangko malapit sa classroom namin at nakinig muna ng tugtog gamit ang mp3 player ko.

Habang nakikinig ako ng music, nagtaka ako dahil parang may ibang boses na sumasabay sa pinapakinggan ko.

Hindi nga ako nagkamali. May naririnig ako kasabay ng tugtog. Parang boses ng isang lalaki. At tinatawag ang pangalan ko. Pinatay ko ang mp3 para masiguro kung galing nga sa pinapakinggan ko ang boses. Nawala ang ungol. Lumingon ako sa paligid. Ako lang mag-isa.

Bubuksan ko na sana ulit ang mp3 nang biglang may narinig akong halakhak. Tawa ng isang lalaki. Pagpatay ko ng mp3 may narinig akong malakas na kalabog. Parang silya na ibinagsak.

Sa loob ng classroom, naisip ko. Pero imposible dahil walang tao sa kuwarto. Tumayo ako at sinilip ang kuwarto mula sa pintuan. Wala ngang tao. Doon na ako kinilabutan.

Ikinuwento ko ito sa klase ni Bb. Rhoda. Kung mga kaluluwa ng pasyente ‘yun ng dating ospital, hindi ko sigurado. Maaaring hanggang ngayon hinahanap pa rin nila ang daan palabas.