Babae sa Hagdan

Totoo pala ang bilin ng mga matatanda na huwag mong bibiruin ang mga kaluluwa dahil baka balikan ka nila. Napatunayan namin ito ng mga classmates ko noong mag-duty kami sa isang private ospital sa Pampanga.

Lima kaming na-assign sa Pampanga. Ako, si Jordan, at tatlo kong kaklaseng babae. Dahil sa Manila kami lahat nakatira, naghanap kami ng isang house for rent na malapit sa ospital. May nakapagsabi sa amin na pinaparentahan ang bahay sa dulo ng village. Pag-aari ito ni Aling Norma.

Nag-migrate na raw sa US ang may-ari ng bahay at ipinagkatiwala kay Aling Norma na nakatira malapit sa bahay na rerentahan namin. Hindi naman kalumaan ang bahay. Nagkalat ang mga picture frames. Pwede raw namin itabi ang mga ito kung gusto namin, sabi ni Aling Norma. Ang kakaiba lang sa bahay ay ‘yung malaki at matarik na hagdan papunta sa apat na kuwarto sa itaas. Nasa gitna ang hagdan. Parang hagdan ng isang malaking bahay ng Kastila. Parang hagdan ng isang haunted house.

Lagi naming napagbibiruan na may nagpaparamdam sa hagdan. Ibinilin kasi sa amin ni Aling Norma na huwag tumakbo sa hagdan.

“Baka kayo madulas,” babala niya.

“Baka ayaw ng multo na may maingay sa bahay,” sabi ng makulit kong kaklaseng si Jordan.

Tinitigan siya ni Aling Norma.

“Sabi nila, may nagpaparamdam daw diyan sa hagdan. Iyan ang kuwento ng ibang mga tumira rito. May babaeng naglalakad sa hagdan tuwing hatinggabi.”

Natakot ang mga kasama naming babae. Nag-ayawan na. Maghanap na lang daw kami ng ibang boarding house. Pero sabi ko sa kanila, ito lang ang papayag na magkakasama kaming lima. Saka, isa pa, mura lang ang singil ni Aling Norma. Napapayag ko naman silang lahat.

“Ayan na ang multo!” sigaw ni Jordan.

Nagsigawan ang mga kaklase ko.

“’Wag ka naman manakot,” sabi ko kay Jordan.

Ayon sa kuwento ng mga tumira na sa bahay, isang babaeng nakaputi raw ang madalas na makitang nakatayo sa itaas ng hagdan. May iba namang nakakakita sa multo ng babae na bumababa ng hagdan tuwing hatinggabi. Isang white lady? Hindi. Isang babaeng nakadamit-pangkasal.

Kapatid daw ito ng lola ng may-ari ng bahay, sabi ni Aling Norma. Nagbigti ito sa tapat ng hagdan pagkatapos takasan ng kasintahan sa araw ng kanilang kasal. Kung tutuusin hindi parte ng village ang bahay. Nasa dulo ito ng village. Sa bahagi na matataas ang damo. Na wala pang gaanong nakatira.

“Tandaan n’yo,” sabi ko sa kanila, “sabi ni Aling Norma hindi magpapakita ang multo kapag hindi natin siya gagambalain.”

“Ayoko na!” sabi ng isa kong kaklaseng babae.

“Sure,” sagot naman ni Jordan.


Nakalipas ang ilang araw pero tahimik naman ang bahay. Wala pa sa amin ang nakakakita ng sinasabi nilang multo ng babaeng nakadamit-pangkasal.

Hanggang isang gabi, nagkayayaan kaming mag-inuman dahil natapat na wala kaming pasok lahat kinabukasan. Sinamantala namin iyon dahil bihira na magkatapat-tapat ang restday naming lahat.

Nasa kalagitnaan na kami ng tagayan nang matapat ang usapan sa multo sa hagdan. Nag-iinuman kami sa isa sa kuwarto ng mga babae.

“Nakita n’yo na ba ‘yung white lady sa hagdan?” sabi sa amin ni Jordan na medyo namumula na ang mukha.

“Hindi naman totoo ‘yun,” sabi ko sa kanya.

“Oo nga! Kung meron, eh di nakita na naten!” sabi ng isang kasama naming babae.

“Kung totoo ‘yun, nagpakita na ‘yun sa iyo!” sabi ng kasama naming babae kay Jordan.

“Bakit sa akin magpapakita ‘yun? Eh hindi naman ako takot sa multo!” sagot ni Jordan.

“Sige nga. Kung hindi ka takot, bumaba ka mag-isa sa kusina,” sabi pa ng isang kasama naming babae.

“Oo nga, Jordan. Ubos na yelo natin. Kumuha ka ng yelo,” sabi ko sabay abot sa kanya ng pitsel.

“Hindi ako takot sa multo ah!” sigaw ni Jordan nang tumayo siya para abutin ang pitsel.

“Hindi ka nga takot. Sige na! Wala na tayong yelo!” sabi ko.

Tumayo si Jordan at naglakad palabas sa pintuan. Iniwan niyang bukas ang pinto.

“Baka lang me magparamdam…” sabi niya sa amin habang tumatawa kaming lahat sa kanya.


Lumipas ang ilang minuto hindi pa rin bumabalik si Jordan. Napansin na iyon ng mga kaklase kong babae.

“Baka kinuha na ‘yun ng multo,” sabi ko sa kanila.

Nagtawanan kami.

“Teka nga,” sabi ko. “Pupuntahan ko na siya.”

Nang biglang mag-ring ang cellphone ko. Si Jordan tumatawag. Sunduin ko raw siya sa ibaba.

Pag-akyat namin, todo-kantiyaw sa kanya ang mga kaklase kong babae.

“Takot ka pala sa multo eh! Hahaha!” sabi ng isa kong kaklase.

“Guys, bumili kasi ako ng yelo sa labas,” sabi ni Jordan na namumutla.

“Sabihin mo na sa kanila,” sabi ko sa kanya.

“Sige na nga. Ano ‘yun?”


Habang kumukuha ng yelo sa ref, may napansin si Jordan sa hagdan. May para siyang nakitang damit na puti na agad niyang napansin. Pagkakita niya, isang babaeng nakaputi ang dahang-dahang bumababa sa hagdan. Huminto ang babae sa huling baitang ng hagdan at tumingin sa kanya.

Pulang-pula ang mga mata ng babae, kuwento ni Jordan habang nanginginig. “Guys, hindi ako nagbibiro!!” sabi niya. Sa takot, naiwan pa niya ang yelo sa mesa sa ibaba. Sabay-sabay kaming lumabas ng kuwarto at bumaba sa hagdan. Pero hindi namin nakita ang babaeng nakaputi. Hindi rin namin alam kung nagbibiro lang sa amin si Jordan.